Uitgeest is een heel apart dorp. Aan de ene kant nog een echt dorp waar de tijd stilgestaan heeft. Letterlijk aan de andere kant een uitgebreide nieuwbouwwijk met standaardhuizen. Gescheiden door een stuk provinciale weg dat door vele compromissen tot stand gekomen is en via het station de wijk in voert. En even verderop zit je dan zomaar langs het water van het Uitgeestermeer.

Onze zakelijke bestemming voerde ons naar de oude dorpskern. Waar de tijd heeft stilgestaan: kroeg tegenover kerk maar wel overal eenrichtingsverkeer en in de hoofdstraat enkele snacktentjes. Je voelt je helemaal in een andere wereld, vooral als je daarna koers zet naar een paviljoen aan het Uitgeestermeer.

De tocht naar onze lunchbestemming voerde deels via een ventweg langs de A9 richting Alkmaar en op de parkeerplaats werd ik overvallen door het autoroutegevoel. Aan de kant van de weg neerstrijken, op zo’n parkieng (zeggen de Fransen) waar het altijd overvol zit met etende en vooral drinkende Fransen en een per definitie stinkend openbaar toilet.

Maar dit was Uitgeest en het stonk hier niet.

Ons paviljoen was er een van het type “de slagroom is op en de kroketten zijn nog niet gebracht” maar wel met een enorme speelweide en uitzicht op het meer.

We keken recht op iets wat aanvankelijk een setje boeien leek om het einde van het veilige zwemwater te markeren. Maar het bleken simpele zeilbootjes, waarmee de jeugd de edele zeilsport onder de knie probeerde te krijgen. Ineens was ons stukje meer vol van die zeilbootjes. Elk kon een eigen route proberen af te leggen, die afgezet was met boeien in de kleur van het scheepje.

In de verte zagen we de jachthaven van Uitgeest liggen met (waarschijnlijk iets frivolere) horeca en grote zeiljachten. Het leek er druk. En dáár zagen we de Dorregeestermolen!

De landelijkheid werd ons bijna teveel. Met een gevoel van spijt omdat we afscheid moesten nemen van deze oase maar opgelucht omdat we de benzinedampen weer tegemoet konden gaan, koersten we naar ons derde doel: de supermarkt. Langs die malle slingerroute, onder het Uitgeester station door en dan weer een stuk terug slingeren.

Met een tas vol merendeels noodzakelijke boodschappen koersten we terug naar het verre Haarlem. Net op tijd thuis voor ons middagslaapje.

Mensen observeren … daar heb je geen speciale vaardigheden voor nodig… alleen een beetje tijd en een redelijk gevulde portemonnee. Zo zaten we vorige week in een wegrestaurant langs de A9 een heerlijke kop erwtensoep op te slurpen. Zoals altijd een druk bezette tent waar je je ogen uit kijkt naar de kauwende medemens. De man recht tegenover mij trok mijn aandacht. Had hij zijn bovengebit uitgedaan, had hij geen boventanden of leek hij gewoon op een breedbekkikker? Hij sprak tegen zijn metgezel, een wat jongere man. We konden het gesprek moeiteloos volgen. De derde in het gezelschap was een dame, die al die tijd bewegingloos bleef zitten. Verstond ze het verhaal niet? Of had ze het al te vaak gehoord?

De breedbekman vervolgde zijn verhaal. Niet boeiend. Tot hij over zijn werk begon. “Moet je nagaan wat een zooitje het daar is. Man, man, man. Ze kunnen ook niks meer goed doen tegenwoordig. Kom ik maandag op mijn werk en wat denk je?” Het gebrek aan antwoord vatte hij op als een teken dat er serieus naar hem geluisterd werd. “Ik had 120 witte VW Caddies besteld, je weet wel zo’n minivrachtautootje. Voor Justitie.” Hij wees daarbij vaag naar een bestelautootje op het parkeerterrein. Zou dat een Caddie zijn?

“Ik had al een seintje gekregen dat ze aangekomen waren. Nou, ik loop richting het Spaarne en wat denk je? Zie ik daar langs het water 120 Caddies staan. Allemaal rood. Rood, zeg ik je”. Zelfs bij die heftige uitspraak bleef zijn bovenlip redelijk onzichtbaar. Zijn eventuele boventanden ook.

Wij waren inmiddels zo geboeid door die monoloog dat we onze koffie steenkoud lieten worden. Ik wist zeker dat mijn rechteroor helemaal rood was en zich helemaal vanzelf richting gesprek had gedraaid. De man vervolgde. Een moeilijk verhaal over het overspuiten van de 120 Caddies want er zou altijd een streep rood zichtbaar blijven onder de nieuwe Justitieverf.

“Maar ik ben bezig met ander werk. Ik ben een besteldienst aan het opzetten”. De andere man knikte goedkeurend; de vrouw bleef als versteend. Toen man twee de rekening ging voldoen, waarom had ik dat al verwacht, stond Breedbek op, hees zijn broek over zijn omvangrijke buik, haalde zijn rechterarm over zijn besnotte neus en stapte naar buiten. Richting rode bestelauto.

“Honderdnegentien Caddies”, fluisterde ik toen het trio buiten gehoorsafstand was. “Allemaal rood. Aan het Spaarne”. Een mooier gespreksthema konden wij niet bedenken. Het beheerst onze gesprekken tot op de dag van vandaag.

Eens, lang geleden, waren we uitgenodigd voor een happy hour in een speciale boekwinkel. Beloofd waren: 40% korting op de aankoop van boeken, een goed glas wijn, een heerlijke snack en een gesprek-op-niveau met medeklanten.
We wilden niet al te gretig overkomen, dus meldden we ons pas rond halfzes ter plaatse.
Het was niet druk in de winkel.
Achter in de zaak stond een rustieke tafel met wijnglazen en een schaaltje snacks waaraan twee duidelijk cultureel georiënteerde dames een gesprek op niveau voerden.
Niemand kwam ons begroeten met de vraag of we wellicht een glaasje wijn en een hapje wilden. Dus eerst maar eens op zoek naar de boeken die ik graag wilde aanschaffen.
Het werd een nogal grote stapel. Maar de beloofde korting maakte veel goed. En voor je hobby moet je toch wat overhebben, nietwaar?
Aan de kassa de teleurstelling: de korting gold alleen voor niet-vertaalde boeken. Dus de meeste boeken zette ik teleurgesteld terug in de kasten.
Inmiddels hadden wij ons door deze actie blootgegeven als happy-hour gasten. Met een pijnlijke trek om de mond bood de eigenares ons daarom een glaasje wijn aan. We mochten ook aan de hoogculturele tafel plaatsvinden.

Hoera!
Hoera? Hoezo?

De schrale wijn werd mondjesmaat ingeschonken in een Picardie formaat borrelglas (9 cc) dat niet eens tot de rand gevuld was…
In de snackjesschaal troffen wij alleen de restanten van wat luxere notensoorten; onze culturele voorgangsters hadden het lekkers er uit gepikt en voor de anderen slechts kale pinda’s overgelaten. Ongezouten. Dat spreekt vanzelf!
Even wachtten wij tot de eigenares bij ons zou aanschuiven voor een Goed Gesprek, maar dat bleek een illusie. Ook was er geen kans op een tweede rondje wijn of nootjes.

Jammer van de gekochte en betaalde boeken. Maar we kwamen niet meer bij van het lachen achter een heerlijk en goed gevuld glas wijn bij een naburig restaurant.

De boekwinkel is inmiddels opgeheven…