Uitgeest is een heel apart dorp. Aan de ene kant nog een echt dorp waar de tijd stilgestaan heeft. Letterlijk aan de andere kant een uitgebreide nieuwbouwwijk met standaardhuizen. Gescheiden door een stuk provinciale weg dat door vele compromissen tot stand gekomen is en via het station de wijk in voert. En even verderop zit je dan zomaar langs het water van het Uitgeestermeer.

Onze zakelijke bestemming voerde ons naar de oude dorpskern. Waar de tijd heeft stilgestaan: kroeg tegenover kerk maar wel overal eenrichtingsverkeer en in de hoofdstraat enkele snacktentjes. Je voelt je helemaal in een andere wereld, vooral als je daarna koers zet naar een paviljoen aan het Uitgeestermeer.

De tocht naar onze lunchbestemming voerde deels via een ventweg langs de A9 richting Alkmaar en op de parkeerplaats werd ik overvallen door het autoroutegevoel. Aan de kant van de weg neerstrijken, op zo’n parkieng (zeggen de Fransen) waar het altijd overvol zit met etende en vooral drinkende Fransen en een per definitie stinkend openbaar toilet.

Maar dit was Uitgeest en het stonk hier niet.

Ons paviljoen was er een van het type “de slagroom is op en de kroketten zijn nog niet gebracht” maar wel met een enorme speelweide en uitzicht op het meer.

We keken recht op iets wat aanvankelijk een setje boeien leek om het einde van het veilige zwemwater te markeren. Maar het bleken simpele zeilbootjes, waarmee de jeugd de edele zeilsport onder de knie probeerde te krijgen. Ineens was ons stukje meer vol van die zeilbootjes. Elk kon een eigen route proberen af te leggen, die afgezet was met boeien in de kleur van het scheepje.

In de verte zagen we de jachthaven van Uitgeest liggen met (waarschijnlijk iets frivolere) horeca en grote zeiljachten. Het leek er druk. En dáár zagen we de Dorregeestermolen!

De landelijkheid werd ons bijna teveel. Met een gevoel van spijt omdat we afscheid moesten nemen van deze oase maar opgelucht omdat we de benzinedampen weer tegemoet konden gaan, koersten we naar ons derde doel: de supermarkt. Langs die malle slingerroute, onder het Uitgeester station door en dan weer een stuk terug slingeren.

Met een tas vol merendeels noodzakelijke boodschappen koersten we terug naar het verre Haarlem. Net op tijd thuis voor ons middagslaapje.

Mensen observeren … daar heb je geen speciale vaardigheden voor nodig… alleen een beetje tijd en een redelijk gevulde portemonnee. Zo zaten we vorige week in een wegrestaurant langs de A9 een heerlijke kop erwtensoep op te slurpen. Zoals altijd een druk bezette tent waar je je ogen uit kijkt naar de kauwende medemens. De man recht tegenover mij trok mijn aandacht. Had hij zijn bovengebit uitgedaan, had hij geen boventanden of leek hij gewoon op een breedbekkikker? Hij sprak tegen zijn metgezel, een wat jongere man. We konden het gesprek moeiteloos volgen. De derde in het gezelschap was een dame, die al die tijd bewegingloos bleef zitten. Verstond ze het verhaal niet? Of had ze het al te vaak gehoord?

De breedbekman vervolgde zijn verhaal. Niet boeiend. Tot hij over zijn werk begon. “Moet je nagaan wat een zooitje het daar is. Man, man, man. Ze kunnen ook niks meer goed doen tegenwoordig. Kom ik maandag op mijn werk en wat denk je?” Het gebrek aan antwoord vatte hij op als een teken dat er serieus naar hem geluisterd werd. “Ik had 120 witte VW Caddies besteld, je weet wel zo’n minivrachtautootje. Voor Justitie.” Hij wees daarbij vaag naar een bestelautootje op het parkeerterrein. Zou dat een Caddie zijn?

“Ik had al een seintje gekregen dat ze aangekomen waren. Nou, ik loop richting het Spaarne en wat denk je? Zie ik daar langs het water 120 Caddies staan. Allemaal rood. Rood, zeg ik je”. Zelfs bij die heftige uitspraak bleef zijn bovenlip redelijk onzichtbaar. Zijn eventuele boventanden ook.

Wij waren inmiddels zo geboeid door die monoloog dat we onze koffie steenkoud lieten worden. Ik wist zeker dat mijn rechteroor helemaal rood was en zich helemaal vanzelf richting gesprek had gedraaid. De man vervolgde. Een moeilijk verhaal over het overspuiten van de 120 Caddies want er zou altijd een streep rood zichtbaar blijven onder de nieuwe Justitieverf.

“Maar ik ben bezig met ander werk. Ik ben een besteldienst aan het opzetten”. De andere man knikte goedkeurend; de vrouw bleef als versteend. Toen man twee de rekening ging voldoen, waarom had ik dat al verwacht, stond Breedbek op, hees zijn broek over zijn omvangrijke buik, haalde zijn rechterarm over zijn besnotte neus en stapte naar buiten. Richting rode bestelauto.

“Honderdnegentien Caddies”, fluisterde ik toen het trio buiten gehoorsafstand was. “Allemaal rood. Aan het Spaarne”. Een mooier gespreksthema konden wij niet bedenken. Het beheerst onze gesprekken tot op de dag van vandaag.

Eens, lang geleden, waren we uitgenodigd voor een happy hour in een speciale boekwinkel. Beloofd waren: 40% korting op de aankoop van boeken, een goed glas wijn, een heerlijke snack en een gesprek-op-niveau met medeklanten.
We wilden niet al te gretig overkomen, dus meldden we ons pas rond halfzes ter plaatse.
Het was niet druk in de winkel.
Achter in de zaak stond een rustieke tafel met wijnglazen en een schaaltje snacks waaraan twee duidelijk cultureel georiënteerde dames een gesprek op niveau voerden.
Niemand kwam ons begroeten met de vraag of we wellicht een glaasje wijn en een hapje wilden. Dus eerst maar eens op zoek naar de boeken die ik graag wilde aanschaffen.
Het werd een nogal grote stapel. Maar de beloofde korting maakte veel goed. En voor je hobby moet je toch wat overhebben, nietwaar?
Aan de kassa de teleurstelling: de korting gold alleen voor niet-vertaalde boeken. Dus de meeste boeken zette ik teleurgesteld terug in de kasten.
Inmiddels hadden wij ons door deze actie blootgegeven als happy-hour gasten. Met een pijnlijke trek om de mond bood de eigenares ons daarom een glaasje wijn aan. We mochten ook aan de hoogculturele tafel plaatsvinden.

Hoera!
Hoera? Hoezo?

De schrale wijn werd mondjesmaat ingeschonken in een Picardie formaat borrelglas (9 cc) dat niet eens tot de rand gevuld was…
In de snackjesschaal troffen wij alleen de restanten van wat luxere notensoorten; onze culturele voorgangsters hadden het lekkers er uit gepikt en voor de anderen slechts kale pinda’s overgelaten. Ongezouten. Dat spreekt vanzelf!
Even wachtten wij tot de eigenares bij ons zou aanschuiven voor een Goed Gesprek, maar dat bleek een illusie. Ook was er geen kans op een tweede rondje wijn of nootjes.

Jammer van de gekochte en betaalde boeken. Maar we kwamen niet meer bij van het lachen achter een heerlijk en goed gevuld glas wijn bij een naburig restaurant.

De boekwinkel is inmiddels opgeheven…

Toen het Brouwerskolkje nog een gewone pleisterplaats was midden in een Overveens park, kwamen wij er vaak. Zo ook op een uiterst zonnige zomerdag in het jaar 1998 toen Acda en De Munnik een hit scoorden met het onvergetelijke en weemoedige ‘Niet of Nooit Geweest’. Wij, dat zijn in dit geval Conny, mijn liefste vriendin van 33 jaar en ikzelve, bijna 50 jaar. Conny was een ontroerend knappe vrouw, gezegend met vele talenten (vooral humor) maar helaas geboren met een gemene botziekte waardoor ze niet groter was dan 1. 20 m. Waar ik het bijna aflegde door de steilte naar het terras toe, fietste zij vrolijk verder. Helemaal niet buiten adem bovendien.

Ondanks de drukke zaterdag vonden wij nog een vrij tafeltje aan het einde van het terras.

Hee, dat was leuk! Er stond een papieren lieveheersbeestje op de tafel. Die hadden we de vorige keer zeker over het hoofd gezien.

Algauw kwam de bediening rond ons op gang. Wat de dames wensten te drinken. Een roseetje, zo dachten wij, zou vast wel smaken. Intussen hadden wij de grootste lol met het bespieden en beroddelen van de overige terrasgasten. Dat ging er niet zachtzinnig aan toe!

Heel regelmatig werden ons ook ongevraagd snackjes voorgezet, die we met graagte verslonden. Dat was nog eens gezellig! Ook de roseetjes bleven ongevraagd op ons af komen.

Op een gegeven moment, we waren zeker te veel opgevallen tussen de keurige Overveners, kwam iemand ons vragen “wat zijn jullie eigenlijk van het bruidspaar?” Tja, toen vielen de lachebekjes een beetje stil …

Hoezo, bruidspaar?

“Ja, jullie zitten toch aan een tafeltje met een lieveheersbeestje?”

Dat bleek de geheime code te zijn voor het bedienend personeel. De lieveheersbeestjes scheidden de gratis en overvloedig (de normale gang van zaken in die tijd) te bedienen bruiloftsgasten van het gewone volk. Dit was goed voor meer hilariteit, tja, er waren al wat roseetjes ingeslikt, maar toen we weer bijkwamen van het lachen, kreeg de schaamte de overhand. Hoe red je je hier nu uit?

Mijn vriendin was dus gezegend met een engelachtig gezichtje waarmee ze zelfs de ruigste motorgast wist te ontwapenen. Nadat we wat overlegd hadden, ging zij op zoek naar het bruidspaar om onze ongewenste aanwezigheid te verklaren. Ze bood aan om het door ons genuttigde alsnog gewoon te betalen. Maar daar kon geen sprake van zijn! Met NOG een glas wijn, een snackje in de hand en haar stralende glimlach kwam ze mij verslag uitbrengen.

Het was de laatste keer dat zij en ik samen een avontuur beleefden.

Haar gezondheid ging steeds verder achteruit. Steeds meer moest zij rekening houden met de grillen van haar getormenteerde lijf. Haar wereld werd alsmaar kleiner tot een longembolie een einde maakte aan haar leven. Ze werd maar 43 jaar oud.

Ik denk nog vaak aan haar; aan haar moed van toen heb ik vaak een voorbeeld genomen.

Zomerstorm over Haarlem

Volgens de media zou er op 25 juli een heftige zomerstorm in onze contreien gaan woeden. Ongelovig geworden door de vele loze alarmen besloot ik daar geen aandacht aan te besteden. Rustig ging ik aan het werk tot rond drie uur het voorspelde noodweer losbrak boven Haarlem. Berichten over gesneuvelde bomen in de stad druppelden binnen op Twitter. Toen ik even naar buiten keek, zag ik dat een aantal buren zich aan de overkant had verzameld. Hun aandacht was gevestigd op ons portiek. Héé, had ik in de voortuin zo’n grote plant gezet?
En … moest het licht NU AL aan?

Toch maar even poolshoogte nemen. Verdraaid! De uitgang van onze portiek bleek versperd door een grote hoeveelheid groene takken. Na enige acrobatiek konden wij de straat bereiken. Eén van de bomen in onze laan was met wortel en al uit de grond gerukt en had daardoor ons raam verduisterd. Vreemd dat wij daar dus niets van gemerkt hadden, hoewel we op het kantoor aan het werk waren. Bij nadere inspectie bleek dat er in onze kleine straat maar liefst vier bomen geveld waren, allemaal acacia’s overigens. Twee ervan lagen dwars over de weg, zodat het autoverkeer danig beperkt werd.

Nu werd het tijd om gezellig over de oorzaak van deze kaalslag te gaan speculeren met de straatbewoners. De bomen hadden misschien te weinig ruimte, er lagen overal tegels en er ging te vaak zwaar vrachtverkeer overheen. Verkeerd gesnoeid was ook een mening. Op de site “Natuur in Haarlem” vonden we de volgende verklaring. “Hoog grondwater zorgt dat wortels aan het oppervlak blijven en geen grip krijgen in de grond. De straten zijn leeg, niets breekt de wind, alleen de boom. Die dan weer breekt door de wind. De straten veranderen in windtunnels, een boom krijgt hierdoor de windvlaag vol erop.” Wij vonden dat een sympathieke en begrijpelijke verklaring.

De storm bracht ook een stuk verbroedering mee. Een straatgenoot kwam spontaan alle takken afzagen die de entree van de gebouwen verhinderde. Vele bewoners kwamen ook naar buiten om de neergehaalde bomen en de mogelijke schade te fotograferen. Zo spreek je nog eens iemand!

Rond 23.15 werden wij, voor zover nog niet in diepe slaap, verrast door het optreden van de  vrijwillige brandweer uit Spaarndam die de twee dwars over de weg liggende stammen uit de weg ruimde zodat de straat weer voor het verkeer toegankelijk was. Hoe lang het gaat duren voordat alle sporen van dit natuurgeweld zijn verwijderd, weten we op dit moment nog niet.

Over herbeplanting durven we slechts heel voorzichtig te fantaseren …

De tel zijn we kwijt, maar gisteren was er weer eens een reünie georganiseerd voor de oud-leerlingen van gymnasium Felisenum te Velsen.
We werden verwelkomd met een glas (vroegtijdig ingeschonken) bubbels? waarna eenieder zich spoedde naar het lokaal waar oude klasgenoten te vinden waren.
Helaas ben ik van een jaargang die met slechts mijzelve en mijn oude schoolvriendin zeer ondervertegenwoordigd was.

Maar de sfeer was prima, mede dank zij de heerlijke dranken die voor ons klaarstonden.
We zijn inmiddels op de leeftijd gekomen dat we niet echt meer leraren kunnen verwachten, maar good old Kees Groenhart was toch aanwezig, samen met zijn vrouw Hannie die bij de organisatie was betrokken. Ik herinner mij nog zijn allereerste les, stoer was dat!

Er waren ook wat activiteiten georganiseerd op de eerste verdieping, maar daar zijn we niet eens aan toe gekomen.
Klein minpuntje: de karige hoeveelheid snackjes die wij konden veroveren.
Of we over zoveel jaar weer naar een reünie gaan? Dat ligt nog in de schoot der toekomst verborgen. Wel gaan we ons uiterste best doen wat meer klasgenoten bij elkaar te krijgen.

Per jaar worden er in de trein ruim 88.000 voorwerpen vergeten. Bijna de helft ervan wordt alsnog door de eigenaar opgehaald. Blijft over een aantal van ruim 44.000 zaken die als wees achterblijven. Veel ervan verdwijnt in afvalverwerkers, maar sinds enige tijd heeft een aantal ontwerpers zich gestort op het herbestemmen en ombouwen van deze voorwerpen. Dit mondde uit in de oprichting van het Recycle Atelier, dat in 2013 op Amsterdam Centraal drie dagen lang een eigen winkel had.

Het succes was groot en daarom besloten de organisatoren dit jaar het land in te gaan met het Atelier. Twee compleet heringerichte oude Belgische postrijtuigen waren in dit kader vandaag te bezoeken in het station van Haarlem.

Een bezoek is meer dan de moeite waard. U wordt gastvrij ontvangen door een vriendelijke dame, die in het kort de bedoeling uitlegt en daarbij een folder uitreikt.

Er is werkelijk van alles te zien. Veel aandacht ging uit naar het z.g. Rariteitenkabinet. Dikwijls gehoorde verzuchting: “Wie vergeet er nou zijn kunstbeen (met schoen eraan)” – kunstarm rekenen wij in dit kader ook goed. Maar heel leerzaam en leuk was het om te zien wat de ontwerpers allemaal bedacht hadden. Aantekenboeken van restpapier met een omslag van oude dienstregelingsborden in allerlei formaten. Van dezelfde borden werden aantrekkelijke tweepersoonsdienblaadjes en vogelhuisjes vervaardigd . Achtergelaten textiel vormde de basis voor een serie maskers, bekleding van zitbanken voor prachtige tassen en zo kunnen we rustig nog even doorgaan.

In een klein atelier was The Free Library gevestigd en aan de hand van uw eigen voorkeur zocht de bibliothecaris van dienst een boek uit, dat u zomaar cadeau kreeg.

Aan de kop van het treinstel was de Recycling Winkel waar alle vervaardigde voorwerpen tegen  alleszins schappelijke prijzen te koop waren. Wij zwichtten voor de notitieblokken en het dien(st)blad.

Er waren nog veel meer dingen te zien en te beleven in deze twee treinstellen. Maar het zou leuk zijn als u ook nog wat verrassingen zou tegenkomen!

Bij het verlaten van het treinstel was er voor iedereen een prachtige en praktische gerecyclede koffiebeker als cadeautje. Een sympathieke afsluiting!

Rest mij nog het volgende te vermelden.

• De opbrengst van de verkochte artikelen gaat in zijn geheel naar Natuurmonumenten
• NS zet hoog in op een duurzame wereld, ook met bijvoorbeeld OV-fiets en Greenwheels
• Toepassing overal waar mogelijk van de warmte/koude opslagtechniek
• Gescheiden verwerken van afgedankte en vergeten materialen blijft een belangrijk aandachtspunt voor NS.

Op 12 december tussen 09.30 en 16.00 uur nog te zien in het station van Den Bosch. Op 13 december op dezelfde tijden op het station in Maastricht.

Voor meer informatie: www.ns.nl/duurzaam

N.B. Vindt u, dat u ten onrechte op deze pagina wordt afgebeeld, wilt u dan contact met ons opnemen. Dan verwijderen wij de foto.

Verslag en foto’s Annemarie Broek