In de vijftiger jaren hoorde je regelmatig een pianoconcert op de radio. Naar ik mij herinnerde werd dit gespeeld door meesterpianist/showman Liberace, over wie pas geleden een film is verschenen. Het pianoconcert was geschreven als themamuziek voor de film While I live. Ik ging op zoek naar verdere gegevens.

De film While I live
While I live is de titel van een door John Harlow geregisseerde film uit 1947. Het verhaal van de film gaat over een zeer getalenteerde pianiste en componiste Olwen Trevelyan die worstelt met de slotakkoorden van haar nieuwe compositie die ze maar niet kan afronden. Gedreven door de blinde ambitie van haar zuster springt ze (per ongeluk of expres, dat blijft duister) van de rotsen. Haar lichaam wordt nooit teruggevonden. Exact 25 jaar na haar verdwijning meldt zich een jonge dame met geheugenverlies die het stuk op de piano gaat vertolken. Is zij de reïncarnatie van Olwen? En hoe loopt het met haar af?

John Harlow als regisseur
John Harlow (1896 – 1977) was een Engelse filmregisseur, die carrière maakte met populaire filmthrillers. Zijn bekendste films uit een latere periode waren Candles at Nine (1944), enkele Sexton Blake (populaire stripheld die veel verfilmd is) thrillers zoals Meet Sexton Blake en The Echo Murders (uit 1945). Zijn bekendste film is uit 1947 en is het dramatische verhaal van Olwen Trevelyan en haar onvoltooide pianowerk, While I Live. Naar verluidt zijn er nooit complete exemplaren van deze film boven water gekomen.

De componist Charles Williams
Williams werd in 1893 geboren onder de naam Isaac Cozerbreit. Hij begon zijn muzikale carrière als violist in theaters, bioscopen en symfonieorkesten. Daarna nam hij compositielessen bij Norman O’Neill, destijds een beroemde theatercomponist. Van 1933tot 1939 werkte hij als componist bij een Britse filmmaatschappij. Nadat hij veel Britse films en radioprogramma’s van muziek had voorzien, werd hij benoemd tot dirigent van het nieuwe Queens Hall Light Orchestra. Later startte hij met zijn eigen Concert Orchestra. Hij stierf in 1978 op 85-jarige leeftijd.

De vertolkers
De meest bekende vertolking van dit (volgens sommigen als parodie bedoelde) muziekstuk is van Liberace, de Amerikaanse showman/pianist, die furore maakte met zijn mix van klassieke en moderne stijlen en zijn flamboyante uiterlijk. Hij zette The Dream of Olwen geheel naar zijn hand en maakte er een rijk versierde en superlyrische versie van. Deze is terug te vinden op You Tube.

Maar er zijn talloze andere versies te bekijken en beluisteren. Enkele voorbeelden: Philipp Sear (pianoversie), het orkest van Mantovani (wat dromerig) en Richard Clayderman (teder en romantisch, voorzien van een hedendaagse beat).
Speciale aandacht verdient de versie van zanger/jodelaar/kunstfluiter Ronnie Ronalde.

En zo stond ik daar dinsdagochtend voor het front van de troepen.
EENZAME KERST, het nummer van André Hazes, zou ik zingen.
Ik had het de hele week, en eigenlijk sinds ik het in 1976 voor het eerst hoorde regelmatig, geoefend. De tekst was me volkomen vertrouwd. Sommige zinnen vond ik gewoon te belachelijk voor woorden, leuk om te parodiëren.
Dus.
Maar ik had me voorgenomen bij deze gelegenheid het lied serieus te zingen. Belachelijk maken vond ik goedkoop en overbodig.
Het eerste vers haalde ik moeiteloos. Maar bij de regels “Ik ben zo eenzaam hier, in die koude kille cel. Kan jij echt niet begrijpen wat ik voel?” sloeg het medelijden genadeloos toe. Mijn door de vele hoestmomenten geteisterde stem kneep dicht. Ik zag het meegevoel en de spanning toeslaan bij mijn publiek. Sommigen zagen echt dat ik bijna niet meer verder kon zingen.
Trillend en bevend van de spanning, met een gevoel alsof ik elk moment kon flauwvallen, zong ik dapper door.
Met een stem die dicht zit kan je niet veel anders doen dan je volle energie op de voordracht richten. Nou die ging goed en kwam zeker over.
De laatste uithaal in het laatste vers “Een lied zo vol met smart” waar Hazes in volle glorie naar boven glijdt: ik voelde gewoon dat ik die moeiteloos aan zou kunnen. En daar ging ik!
De complimenten naderhand waren niet van de lucht en daar was ik erg trots op.
De dirigent gaf me het mooiste compliment dat ik had kunnen denken: dat ik het zo gevoelvol had voorgedragen zonder het belachelijk te maken.
Daar was ik erg gelukkig mee.

Maar volgend jaar zing ik toch liever iets makkelijkers en graag met andere mensen.
Wat … dat houd ik nog even voor me.