Lori Lieberman (geboren in 1951) was een wat schuchtere singer-songwriter, die in 1971 bij Capitol Records haar eerste platencontract kreeg en aldaar kennis maakte met het songschrijversduo Fox – Gimbel. Deze heren hadden hun muzikale sporen al ruimschoots verdiend door nummers te schrijven voor Barry Manilow, Jim Croce, Carly Simon en vele anderen. Ze componeerden ook veel nummers voor films en filmseries. Eén daarvan kent u waarschijnlijk wel: de herkenningsmelodie van The Love Boat.
Lori was in datzelfde jaar door een vriendin meegesleept naar een concert van Don McLean, die toen 26 jaar oud was. Zwaar onder de indruk van zijn optreden, vooral het nummer “Empty Chairs” (te vinden op de LP American Pie) schreef zij een gedicht dat zij deelde met Gimbel (haar toenmalige vriendje) en Fox. Zij zagen daar wel iets in en werkten haar poëtische tekst om tot de popsong “Killing me softly”. Althans, dat was het verhaal van Lori Lieberman.

Norman Gimbel werd volgens hemzelf geïnspireerd door de hoofdpersoon uit een Argentijnse roman die naar een pianist luisterde die zijn ziel op gevoelige wijze beroerde: “killing me softly with his blues”. Deze zinsnede noteerde hij in zijn ideeënboekje om daar later een liedje van te maken.

Charles Fox was weer een andere mening toegedaan. Volgens hem hadden hij en Norman het lied al op de plank liggen toen Lori het beluisterde en vertelde dat het haar deed denken aan haar gevoelens bij het optreden van Don McLean.

Deze controverse laaide weer op nadat Don McLean Lori in 2010 bij een van zijn concerten had uitgenodigd op het podium, bij welke gelegenheid hij “Empty Chairs” speciaal voor haar vertolkte. Hij verklaarde toen ook dat hij zeer vereerd was met het lied van Lori. Daarna was Norman Gimbel zo sportief toe te geven dat Lori Lieberman ’s versie van het verhaal de enige juiste was.

Lori Lieberman maakt nog steeds muziek. Ze neemt Cd’s op en toert de hele wereld rond. Nederland heeft een speciaal plekje in haar hart, omdat ze hier nog steeds een schare zeer trouwe fans heeft. Bij haar laatste tournee door Nederland in 2013 kwam ze in aanraking met het nummer “Watermensen” van de 3 J’s, wat haar inspireerde tot een Engelstalige versie onder de titel “Water”.

Roberta Flack
nam het nummer in 1973 op in een totaal ander arrangement en sfeer. Deze versie won in dat jaar de Grammy Award for best song of the year.
Ook hierbij hoort een bijzonder verhaal. Ms. Flack hoorde het nummer voor het eerst over de boordradio van een vliegtuig tijdens een binnenlandse vlucht. Ze beluisterde het een aantal malen achter elkaar, terwijl ze aantekeningen maakte over de melodie. Direct nadat ze geland was, zocht ze contact met Charles Fox. Twee dagen later ging ze aan het werk om een eigen versie van het nummer te creëren. Daarbij merkte ze fijntjes op dat ze (omdat zij verstand had van klassiek muziek ) bepaalde afwijkende keuzes maakte voor het akkoordenschema, volgens haar de verklaring van haar grote succes.

De versie van Lori Lieberman was, geheel in overeenstemming met haar aard, ingetogen, bescheiden en folk-achtig. De arrangeurs van Roberta Flack gooiden er een paar echokelders tegenaan, een sneller en ritmischer arrangement en vooral het forse stemgeluid van Ms. Flack. Deze versie veroverde de wereld en inspireerde meer dan 100 zangers en zangeressen tot het opnemen van een eigen versie. Een bloemlezing: Carly Simon, Carole King, Perry Como, The Jackson Five, Céline Dion, Anastacia en last but not least Susan Boyle.

Nog één keer kwam het hoog in de hitparades door de vertolking van The Fugees, duidelijk geënt op die van Roberta Flack, zij het dat de zangeres er Maria Carey-achtige trillers aan had toegevoegd.

Op het internet krioelt het voorts van de in allerlei talen verschenen versies, ook in het Nederlands. Ga niet zoeken! Houd het maar bij de versie van Lori Lieberman of desnoods die van Roberta Flack.

Lori Lieberman en Don McLean in 2010