In het elfde jaar van mijn wonen op deze stek ben ik er eindelijk toe gekomen het tuinieren enigszins gestructureerd aan te pakken. Het werken in de tuin beviel erg goed. Ook omdat we een rugvriendelijke kweekbak hadden aangeschaft. Maar het werken in de tuin bleek redelijk heilzaam voor rug en longproblemen. Ook is het een probaat middel om alle perikelen van het dagelijks leven zachtjes los te laten. Had ik dat maar eerder geweten!

Het was een gok: de boomtomaat die we kochten op de pinkstermarkt van de Olmenhorst. Als hij 1.50 m. hoog zou zijn, zouden we ‘m moeten toppen. Nou … dat hoeft dus nog niet. De vraag is zelfs of hij het najaar overleeft zodat hij binnen mag overwinteren …

 

Vorig jaar waren we er niet zo kapot van … de herfsttijloos. In de vensterbank deed ‘ie het niet maar in de volle grond heeft hij het beter naar zijn zin. In de voortuin heeft hij het laten afweten, maar achter staat hij fier te bloeien. Spectaculair!

 

Wat dit had moeten worden: waarschijnlijk een spruitenplant. Dit heeft niet zo mogen zijn … ach, ik hou toch niet zo van spruitjes!

 

 

Mijn allerliefste tuinlievelingen. Vorig jaar gezaaid uit een onduidelijk pakket van de wereldwinkel, waar niet veel van terechtkwam. Dit jaar hebben ze vanaf het vroege voorjaar in bloei gestaan en eigenlijk bloeien ze nu nog.

 

Heerlijk pittig kruid voor door salades en soepen. Kenmerkende smaak. We noemen hem ook wel maggiplant. Dus daar haalde meneer Maggi de mosterd vandaan …

 

 

Dit had een peperplant moeten worden volgens Praxis. Ik zie er een paprika in. Ben benieuwd of hij nog echt afrijpt. Welke kleur zou het worden?

 

 

Deze pepers zijn echte pepers. Goed heet van smaak. Er liggen er nog een paar in de diepvries. Dit avontuur is voor herhaling vatbaar.

 

 

Altijd dankbaar, zo’n pot vlak bij de achterdeur. De peterselie uit de winkel kan hier qua smaak  niet aan tippen!

 

 

Ik heb nogal wat rozen in het tuintje. De mooie Engelse roos aan de westmuur en de egelantier aan de gevel. En de witte … het was oorspronkelijk een teer gevalletje met ongeveer één bloem per jaar. Nu is hij stevig uitgegroeid hoewel hij altijd een steuntje nodig zal hebben. Maar de egelantier is mij het liefst: die heerlijke geur tot diep in het najaar en het frequente bezoek van luid zoemende bijen. Voor het eerst is er nu sprake van enige rozenbottels. Bij lange na niet genoeg om jam van te maken…

Het appeltje der liefde wordt geloof ik als eenjarig beschouwd. Hij gaat nu zijn derde jaar in. Voor de Oost-Indische kers is het al bijna afgelopen. Jammer.

 

 

In een donker hoekje vond ik vorige week deze dappere groeiertjes. Ze gaan binnenkort echt de grond in, samen met wat crocussen.

 

 

Dit is een groente. Maar welke?

 

 

 

Van alle geraniums vind ik de witte nog het mooist omdat ze in het schemerdonker zo mooi oplichten.