Mensen observeren … daar heb je geen speciale vaardigheden voor nodig… alleen een beetje tijd en een redelijk gevulde portemonnee. Zo zaten we vorige week in een wegrestaurant langs de A9 een heerlijke kop erwtensoep op te slurpen. Zoals altijd een druk bezette tent waar je je ogen uit kijkt naar de kauwende medemens. De man recht tegenover mij trok mijn aandacht. Had hij zijn bovengebit uitgedaan, had hij geen boventanden of leek hij gewoon op een breedbekkikker? Hij sprak tegen zijn metgezel, een wat jongere man. We konden het gesprek moeiteloos volgen. De derde in het gezelschap was een dame, die al die tijd bewegingloos bleef zitten. Verstond ze het verhaal niet? Of had ze het al te vaak gehoord?

De breedbekman vervolgde zijn verhaal. Niet boeiend. Tot hij over zijn werk begon. “Moet je nagaan wat een zooitje het daar is. Man, man, man. Ze kunnen ook niks meer goed doen tegenwoordig. Kom ik maandag op mijn werk en wat denk je?” Het gebrek aan antwoord vatte hij op als een teken dat er serieus naar hem geluisterd werd. “Ik had 120 witte VW Caddies besteld, je weet wel zo’n minivrachtautootje. Voor Justitie.” Hij wees daarbij vaag naar een bestelautootje op het parkeerterrein. Zou dat een Caddie zijn?

“Ik had al een seintje gekregen dat ze aangekomen waren. Nou, ik loop richting het Spaarne en wat denk je? Zie ik daar langs het water 120 Caddies staan. Allemaal rood. Rood, zeg ik je”. Zelfs bij die heftige uitspraak bleef zijn bovenlip redelijk onzichtbaar. Zijn eventuele boventanden ook.

Wij waren inmiddels zo geboeid door die monoloog dat we onze koffie steenkoud lieten worden. Ik wist zeker dat mijn rechteroor helemaal rood was en zich helemaal vanzelf richting gesprek had gedraaid. De man vervolgde. Een moeilijk verhaal over het overspuiten van de 120 Caddies want er zou altijd een streep rood zichtbaar blijven onder de nieuwe Justitieverf.

“Maar ik ben bezig met ander werk. Ik ben een besteldienst aan het opzetten”. De andere man knikte goedkeurend; de vrouw bleef als versteend. Toen man twee de rekening ging voldoen, waarom had ik dat al verwacht, stond Breedbek op, hees zijn broek over zijn omvangrijke buik, haalde zijn rechterarm over zijn besnotte neus en stapte naar buiten. Richting rode bestelauto.

“Honderdnegentien Caddies”, fluisterde ik toen het trio buiten gehoorsafstand was. “Allemaal rood. Aan het Spaarne”. Een mooier gespreksthema konden wij niet bedenken. Het beheerst onze gesprekken tot op de dag van vandaag.