Toen het Brouwerskolkje nog een gewone pleisterplaats was midden in een Overveens park, kwamen wij er vaak. Zo ook op een uiterst zonnige zomerdag in het jaar 1998 toen Acda en De Munnik een hit scoorden met het onvergetelijke en weemoedige ‘Niet of Nooit Geweest’. Wij, dat zijn in dit geval Conny, mijn liefste vriendin van 33 jaar en ikzelve, bijna 50 jaar. Conny was een ontroerend knappe vrouw, gezegend met vele talenten (vooral humor) maar helaas geboren met een gemene botziekte waardoor ze niet groter was dan 1. 20 m. Waar ik het bijna aflegde door de steilte naar het terras toe, fietste zij vrolijk verder. Helemaal niet buiten adem bovendien.

Ondanks de drukke zaterdag vonden wij nog een vrij tafeltje aan het einde van het terras.

Hee, dat was leuk! Er stond een papieren lieveheersbeestje op de tafel. Die hadden we de vorige keer zeker over het hoofd gezien.

Algauw kwam de bediening rond ons op gang. Wat de dames wensten te drinken. Een roseetje, zo dachten wij, zou vast wel smaken. Intussen hadden wij de grootste lol met het bespieden en beroddelen van de overige terrasgasten. Dat ging er niet zachtzinnig aan toe!

Heel regelmatig werden ons ook ongevraagd snackjes voorgezet, die we met graagte verslonden. Dat was nog eens gezellig! Ook de roseetjes bleven ongevraagd op ons af komen.

Op een gegeven moment, we waren zeker te veel opgevallen tussen de keurige Overveners, kwam iemand ons vragen “wat zijn jullie eigenlijk van het bruidspaar?” Tja, toen vielen de lachebekjes een beetje stil …

Hoezo, bruidspaar?

“Ja, jullie zitten toch aan een tafeltje met een lieveheersbeestje?”

Dat bleek de geheime code te zijn voor het bedienend personeel. De lieveheersbeestjes scheidden de gratis en overvloedig (de normale gang van zaken in die tijd) te bedienen bruiloftsgasten van het gewone volk. Dit was goed voor meer hilariteit, tja, er waren al wat roseetjes ingeslikt, maar toen we weer bijkwamen van het lachen, kreeg de schaamte de overhand. Hoe red je je hier nu uit?

Mijn vriendin was dus gezegend met een engelachtig gezichtje waarmee ze zelfs de ruigste motorgast wist te ontwapenen. Nadat we wat overlegd hadden, ging zij op zoek naar het bruidspaar om onze ongewenste aanwezigheid te verklaren. Ze bood aan om het door ons genuttigde alsnog gewoon te betalen. Maar daar kon geen sprake van zijn! Met NOG een glas wijn, een snackje in de hand en haar stralende glimlach kwam ze mij verslag uitbrengen.

Het was de laatste keer dat zij en ik samen een avontuur beleefden.

Haar gezondheid ging steeds verder achteruit. Steeds meer moest zij rekening houden met de grillen van haar getormenteerde lijf. Haar wereld werd alsmaar kleiner tot een longembolie een einde maakte aan haar leven. Ze werd maar 43 jaar oud.

Ik denk nog vaak aan haar; aan haar moed van toen heb ik vaak een voorbeeld genomen.