Eens, lang geleden, waren we uitgenodigd voor een happy hour in een speciale boekwinkel. Beloofd waren: 40% korting op de aankoop van boeken, een goed glas wijn, een heerlijke snack en een gesprek-op-niveau met medeklanten.
We wilden niet al te gretig overkomen, dus meldden we ons pas rond halfzes ter plaatse.
Het was niet druk in de winkel.
Achter in de zaak stond een rustieke tafel met wijnglazen en een schaaltje snacks waaraan twee duidelijk cultureel georiënteerde dames een gesprek op niveau voerden.
Niemand kwam ons begroeten met de vraag of we wellicht een glaasje wijn en een hapje wilden. Dus eerst maar eens op zoek naar de boeken die ik graag wilde aanschaffen.
Het werd een nogal grote stapel. Maar de beloofde korting maakte veel goed. En voor je hobby moet je toch wat overhebben, nietwaar?
Aan de kassa de teleurstelling: de korting gold alleen voor niet-vertaalde boeken. Dus de meeste boeken zette ik teleurgesteld terug in de kasten.
Inmiddels hadden wij ons door deze actie blootgegeven als happy-hour gasten. Met een pijnlijke trek om de mond bood de eigenares ons daarom een glaasje wijn aan. We mochten ook aan de hoogculturele tafel plaatsvinden.

Hoera!
Hoera? Hoezo?

De schrale wijn werd mondjesmaat ingeschonken in een Picardie formaat borrelglas (9 cc) dat niet eens tot de rand gevuld was…
In de snackjesschaal troffen wij alleen de restanten van wat luxere notensoorten; onze culturele voorgangsters hadden het lekkers er uit gepikt en voor de anderen slechts kale pinda’s overgelaten. Ongezouten. Dat spreekt vanzelf!
Even wachtten wij tot de eigenares bij ons zou aanschuiven voor een Goed Gesprek, maar dat bleek een illusie. Ook was er geen kans op een tweede rondje wijn of nootjes.

Jammer van de gekochte en betaalde boeken. Maar we kwamen niet meer bij van het lachen achter een heerlijk en goed gevuld glas wijn bij een naburig restaurant.

De boekwinkel is inmiddels opgeheven…